In de tijd dat mijn partner Ans en ik logeer- en vakantieopvang boden aan mensen met een meervoudige beperking, kregen we vaak een welgemeend compliment van bekenden, maar ook wildvreemden. Zaten we in het zwembad met onze vakantiegast, dronken we gezellig iets met hem of haar op een terrasje, of waren we op onze aangepaste camping, dan kregen we steevast iets als dit te horen: ‘Woh, dat ziet er gezellig uit. Voor jullie ook wel een soort vakantie zo te zien’.
Ans en ik keken elkaar dan maar even veelbetekenend aan en zeiden iets in de trant van ‘ja, we hebben het fijn met elkaar’. Ondertussen dachten we … mensen hebben echt geen idee wat hier allemaal aan vooraf is gegaan. Om het er zo ‘gewoon’ en ongecompliceerd mogelijk uit te laten zien, ging een wereld aan planning en voorbereiding vooraf. Om nog maar niet te spreken over de subtiele manier van sturing en begeleiding op het moment zelf.
Eigenlijk eenzelfde verhaal hoorde ik vorige week van een moeder van… in de klankpraktijk. Ze vertelde dat ze er last van heeft dat het naar de buitenwereld toe zo goed gaat met haar zoon. ‘Natuurlijk’, zei ze, ‘hij doet het ook goed, en heel fijn wanneer mensen dat ook tegen hem zeggen. Maar ze hebben geen idee dat het zo goed gaat met hem, omdat zijn vader en ik hem enorm veel ondersteunen en ‘dragen’. Nu lijkt het met de extra zorg best mee te vallen, en durf ik bijna niet te zeggen dat ik zo verschrikkelijk moe ben.’
Wat een ingewikkelde wereld toch. Als het slecht gaat met je kind, dan is het duidelijk dat je het mogelijk zwaar hebt. Zit je kind – uiteraard heel fijn – goed in z’n vel en hebben jullie plezier met elkaar, dan is het veel minder duidelijk hoe zwaar het in feite is om dit voor elkaar te krijgen. Geen wonder dat veel moeders van… zich vaak alleen en niet begrepen voelen.
Ik hoop dat jij in ieder geval een paar mensen om je heen hebt, die echt zien en erkennen wat het van je vraagt en waar je, ook al is het maar voor eventjes, doodmoe op de bank mag ploffen.
