Als kind wist ik het al…

Als kind gebruikte ik al klank om de wereld om me heen te verzachten.

Ik herinner me dat ik probeerde te jodelen, omdat ik dat zo fijn vond voelen in mijn keel. De grote trom van de fanfare, die zo fascinerend mijn buik liet trillen. Maar bovenal mijn liefde voor zingen, wat ik ook ruimschoots deed. Ik kende heel veel liedjes: van de radio, van school en van de zondagsschool.

Elke avond, als ik net in bed lag, zong ik een heel repertoire, totdat ik mijn moeder onderaan de trap hoorde roepen: “Nu echt gaan slapen hoor.”

Ik zong, lekker warm onder de dekens, de roerigheid van de dag van me af. De vervelende gymles, spannende verstopspelletjes met de buurkinderen, het zoveelste gat in mijn maillot én de angst dat God altijd alles zag – misschien zelfs door dat kleine gaatje in het plafond.

Zingen bracht me rust en een gevoel van veiligheid. Dat is precies wat klanktrillingen doen. Ze verbinden je met je ‘innerlijke rustplek’. Natuurlijk was ik me daar toen niet bewust van, maar door mijn onbewuste eigen wijsheid deed ik wat goed voor me was.

Klank kan ook jou helpen om te ontspannen. Zingen en neuriën zijn simpele manieren om snel rust te vinden en uit je hoofd te komen.

Probeer het maar… wanneer je zingt of zachtjes neuriet, kun je niet piekeren of nadenken over de boodschappen. Je adem wordt dieper, je kaak ontspant en je hoofd komt tot rust. En het mooie is: het kost niets en je kunt het overal doen!

Je merkt het al: mijn enthousiasme voor klank is nog net zo groot als vroeger. Maar…hoewel ik nu precies begrijp waarom klank zo krachtig en helend werkt, blijft de eigen ervaring het allermooist!

En…mocht je om liedjes verlegen zitten…ik weet er nog wel een paar 🙂

Gerelateerde berichten

Hoe een klein moment verschil maakt

Pfff… ik schrok ervan toen ik haar reactie las op mijn Facebook-post. De irritatie spatte ervan af: “Ik ben allergisch voor teksten waarin…

Als kind wist ik het al…

Als kind gebruikte ik al klank om de wereld om me heen te verzachten. Ik herinner me dat ik probeerde te jodelen,…

Mijn hart brak…

Het is zomer 1979, ik ben 18 en begeleid als leerling-verpleegkundige jongeren met een meervoudige beperking. Samen met een paar collega’s en…