Zorg net zo goed voor jezelf als voor je kind
Dat deelde een vader van een zoon met autisme op LinkedIn.
Hij schreef van alles…
Over de opluchting toen er eindelijk een diagnose was.
Over zijn toekomstbeeld, dat in duigen viel.
Over goedbedoelde adviezen die niet altijd helpen.
Ook over een advies dat hij graag éérder had gekregen: Zorg net zo goed voor jezelf als voor je kind. Andere ouders van… bevestigden hoe belangrijk dat is.
En toch is het zo moeilijk.
In de praktijk hoor ik moeders zeggen: ‘Ik had geen idee dat ik zoveel stress had.’
Je vertelt jezelf dat het nog wel gaat. Dat je gewoon even door moet. Dat je sterk moet blijven.
Maar ergens weet je dat het niet goed gaat. Alleen… je luistert pas als je lijf serieus begint te sputteren. Als je ‘plotseling’ instort.
Het houdt me bezig: hoe komt het toch dat je blijft doorgaan, zonder te luisteren naar die innerlijke stem?
De wetenschap geeft daar verklaringen voor: stresshormonen, overlevingsstand, patronen die ooit nodig waren om het vol te houden.
Ik snap het. Echt.
Maar…
Als ik zie hoe vaak ouders van… opgebrand zijn, dan zakt me de moed in de schoenen.
Hoe doorbreken we dit patroon?
Misschien begint het bij iets heel kleins. Bij het durven stilstaan bij die ene zin: Zorg net zo goed voor jezelf als voor je kind.
Wat doe jij allemaal voor je kind? Wat organiseer je? Wat geef je? Wat laat je?
En… wat geef je jezelf?
