Samia zit verslagen op de stoel in mijn praktijkruimte en vertelt dat ze net dertig broeken heeft gekocht, omdat haar zoon de laatste tijd steeds vaker de wc niet haalt.
‘Dan doe je hem toch een luierbroekje aan,’ hadden ze op school gezegd. ‘Het is geen doen om hem steeds te verkleden. Dat geeft alleen maar onrust en bovendien is er geen tijd voor.’
Daar wil ze nog niet aan, bang dat hij daardoor minder gemotiveerd zal zijn om wél op tijd naar de wc te gaan. In de stilte die even valt, weten we allebei wat dit mogelijk betekent: de eerste serieuze achteruitgang, ten gevolge van de progressieve spierziekte van haar zoon, dient zich aan.
Je zorgen maken over je kind en de toekomst is voor iedere moeder met een zorgintensief kind een constante factor. Ook al weet je het in de hectiek van de dag vaardig naar de achtergrond te schuiven, diep van binnen knaagt het en is het er altijd. En dat kost bakken energie en is een eenzame aangelegenheid.
Levend verlies… dat is waar het hier over gaat… je iedere keer weer moeten realiseren dat het bij jouw kind anders gaat dan normaal… afscheid nemen van dromen en je verwachtingen steeds weer bijstellen.
Sta jij jezelf toe om de gevoelens van rouw die daarbij komen kijken echt te voelen? Dat hoeft niet groots en meeslepend te zijn… dat kan ook stukje bij beetje, net zoals Samia deed.
Zij ging die ochtend vol vertrouwen op de massagetafel liggen en wist dat de klank en trilling van de schalen haar gespannen spieren en brok in haar keel zouden verzachten.
Klank raakt waar woorden en handen niet kunnen raken.
